Met gebroken hart nemen we afscheid van onze lieve Dolcy

Onze dappere meid, onze trouwe metgezel… haar lichaam kon niet meer. Haar kracht was op. En toch bleef haar koppie zo sterk, vol levenslust en liefde. Ze wilde nog zo graag bij ons blijven, en dat heeft ze ook gedaan, langer dan we hadden durven hopen.

Op 12 november 2024 stonden we eigenlijk al voor dit moment. De dierenarts zou toen langskomen om afscheid te nemen… maar Dolcy gaf niet op. Met al haar wilskracht vocht ze voor extra tijd, tijd die we met beide handen hebben aangegrepen. Vijf extra maanden kregen we van haar. Vijf maanden vol liefde, knuffels, warmte en onbetaalbare herinneringen

Tot gisterenavond. Toen keek ik in haar ogen… en ik wist het. Ze gaf het aan zonder woorden: “Het is goed zo.”
Ze had alles gegeven wat ze kon, puur uit liefde voor ons. En nu was het aan ons om haar liefde terug te geven in de vorm van loslaten, hoe zwaar en pijnlijk dat ook is.

Vanmorgen heb ik de dierenarts gebeld. We wilden dat ze vredig en omringd door liefde kon gaan. Om 15:30 is ze in mijn armen ingeslapen. Thuis. In haar veilige, vertrouwde omgeving. Met ons aan haar zijde en haar geliefde vriendjes om haar heen.

Vanaf het moment dat de dierenarts binnenkwam, leek ze het te begrijpen. Alsof ze wist dat dit haar moment was. Ze kroop zachtjes in haar mandje en keek me aan met een blik vol rust en overgave. En terwijl mijn hart brak, voelde ik ook een vrede. Ze was klaar, en het was goed zo.

We hebben onze andere katten ook de kans gegeven om afscheid te nemen. Het was hartverscheurend én mooi om te zien hoe haar lieve vriendinnetje Omnia bij haar kwam liggen. Stil, liefdevol, alsof ze haar wilde steunen in haar laatste momenten. Het raakte me diep. Ze begreep het.

Andy kwam naar huis om haar nog één keer te zien, te voelen, afscheid te nemen. Samen hebben we haar gekoesterd in die laatste uren.
Vanavond brengen we haar naar het crematorium in Breda, waar we haar een laatste, waardige rustplaats geven. Een plek vol liefde, precies zoals ze verdiend heeft.

In de kattenhemel wachten haar twee broertjes op haar. We weten zeker dat ze haar daar met open pootjes zullen opvangen.

Dolcy, jij was zóveel meer dan een huisdier.
Je was mijn maatje, mijn schaduw, mijn troost op donkere dagen.
Je was familie.
Je zachte pootjes, je spinnende kopjes, je aanwezigheid… jij wás thuis.
Je liefde was onvoorwaardelijk. Je aanwezigheid was een zegen.
Je hebt een onuitwisbare plek in ons hart veroverd, en het gemis is enorm.

Het voelt dubbel om deze foto’s te delen. Het doet pijn… maar het is ook een stukje van haar verhaal. Haar laatste hoofdstuk, dat we met liefde en eerbied met jullie willen delen.

Bedankt, lieve Dolcy.
Voor je eindeloze trouw.
Voor je zachtheid.
Voor elke dag die je met ons hebt gedeeld.
Voor de liefde die je gaf, zonder iets terug te verwachten.

We houden van je. We zullen je voor altijd missen.
Rust zacht, mijn lieve meisje.
Je zit voor altijd in ons hart.
Tot donderdag… dan neem ik nog één keer afscheid van je, mijn wondertje.